اشعار

از روضه های ماه صفر تا جدا شدی            با روضه های زهـر کـمی آشنـا شدی

این ها برای کـشتن تو نقشه می کـشند            از لحظه ای که وارد این سامرا شدی

اهـل مــدیــنـه ای چــقَــدَر راه آمــدی            امـا اسـیـر «مـعـتـمـد» بـی حـیـا شـدی

کم حرص این جماعت گمراه را بخور            تو برکـتـی که شامل هـمسایه ها شدی

آقا عجیب لـرزه به دستت فـتاده است            حالا شبیه فـاطمه مـشـگـل گـشا شدی

با تـشـنـگـیِّ لـحـظـۀ آخـر بدون شک            بـا پــای دل روانــۀ کــربـبــلا شــدی

رفتی غروب روز دهم٬ سال شصت و یک            گـریـه کن تـمامی آن صحـنه ها شدی

گـفتی منـم شبیه خودت تشنه ام حسین            هـمـسایـۀ غـریـبـی خـون خــدا شـدی

واى ازآن دل كه درى رو به خدا باز نكرد            تا فــراسوى ملك، همت پـرواز نـكـرد

بال نگشود و خيال و سر پرواز نداشت            با شهيدان خدا زمـزمـه اى سـاز نكرد

در حصار تن خود ماند و وجودش پوسيد            خطر عشق نكرد و سفـر آغـاز نـكـرد

ديد نجواى شب و حادثه و سـوز دعـا            پَر به خـلـوتـكـدۀ زمـزمـه ها باز نكرد

عـرق شرم به پيشانى خود، هيچ نـديـد            خويش را با نفس لاله هـم آواز نـكـرد

بارها شـاهـد خـاكـسـتـر نخلى سرسبز            بود اما سـفـرى آن طــرف راز نـكـرد

اى صدافسوس كه اين فرصت بشكوه گذشت            مى توانست ولى حيف كه اعجاز نكرد

لحظه اى خود را بيا از خويشتن بيگانه كن            ديـدنى ها را فـداى ديـدن جـانــانـه كن

تا به كى مِى از سبوى غير مى نوشى بيا            از سبوى رحمت حق باده در پيمانه كن

گنج در ويرانه پنهان ست بايد رنج كرد            گنج بى رنج ار كه خواهى خويش را ويرانه كن

تا نگردد از پريشانى پريشان خاطرت            هر كجا ديدى پريشان گيسوانى شانه كن

هركجا ديدى كه عقل توحريف نفس نيست            عقل را بگذار وخود را درجهان ديوانه كن

همچوشمعى فيض بخش ديگران باش و بسوز            در مقام جانفشانى خويش را پروانه كن

بهر تاريكى گورِ خويش شمعى برفروز            فـكـر فـردا و حـسـاب خالق جانانه كن

در مقام خاكسارى همچنان خورشيد باش            خدمت خـلـق خـدا با همّتى مـردانه كن

پند عبرت مى دهد» ژوليده» با پندش تو را            تا نـگـرديــدى اسيــر دام ترك دانه كن

هركس كه آرزو به زر و زور مى كند            خود را زفيض رحمت حق دور مى كند

در ملك جان زياده مكن آرزو، كه مرگ            آهـنـگ آرزوى تـو در گــور مى كـنــد

بشكن غرور خويش كه در ارتكاب جرم            شيـطـان كـمـك به آدم مـغــرور مى كند

دنيا چو دام و دانــه آن مكر و صيد را            با يك نـگـاه، لال و كـر و كـور مى كند

گـر بـار مـنّـتـى نـتـوانى برى به دوش            كــارى بكن كه با عـمـلش مور مى كند

هر كه خود را بـيـشـتـر پـابـند دِرهم مى كند           بيشتر خود را اسيــر محـنت و غــم مى كند

 وه چه بدبخت است آنكه با وجـود ذات حق           سر بر دون همّتان از بهـر نان خــم مى كند

روزى هــر روزۀ مـا را دهـد روزى رسان           در عوض روزى زعمر ما و تو كم مى كند

گـريـه ابــر بـهــاران بين كه از هـمـبـستگى           چشمه، نهر و نهر، رود و رود را يم مى كند

در ضمير خويش هرگز ره مده فـكـر گـنــاه           فكر هر كــارى تو را بر آن مصـمّم مى كند

از«فَمَنْ يَعْمَل» كه حق فرموده در قرآن بدان           خير و شر را ذات حق تفكيك از هم مى كند

تفرقه هرجا فتد كارش ز هـم پـاشيدگى است           اى بنــازم آن كه با حـق رشته محكم مى كند

هركه عارى از ريا گردد صفايش میدهند           چون كه گردد باصفا بر ديده جايش میدهند

اهل تقوا را به محشر امتـيـاز ديگريست           گرچه اين جـا بيشتر جـام بـلايش میدهند

بى بها بودن به نزد خلق گنجى پربهاست           خاك چون آدم شود قـدر و بهايش میدهند

هركسى از راه فهمش مى كند درك سخن           هرچه سوزِ نى فزون باشد نوايش میدهند

آب حيوان خضر را رمز نجات مرگ نيست           فــانـى فـى الله را آب بـقـايـش مـیــدهـنــد

همچويوسف درجوانى ترك شهوت كن كه نفس           هـر چه كـام دل بـرآرد اشتهـايـش میدهند

از مــقـــام لا بـه اِلاّالله انـســان مـى رسد           هر كه اين معنى نداند حـكم لايش میدهند

قفل جـنّت را كليدى هست در دست على           هركه را خواهد على اِذن سرايش میدهند

هوس هر جا نهد پا را تـمـنّـا میشود پيدا           چنانكه اسم هر كس از مسمّا میشود پيدا

به دنيا دل مبند اى دل كه دنيا جاودانى نيست           كه معـيـار عـلى از ترك دنيا میشود پيدا

دراين دنيا بكن كارى كه بتوان بهره بردارى           كه قـدر عمر ما در روز عقبا میشود پيدا

زسيما پى توان بردن كه در طينت چه میباشد           بلى هرجا كه صورت هست،معنا میشود پيدا

به زور و زر مناز اى دل كه حق فرموده درقرآن           مقام و ارزش انسان ز تـقـوا میشود پيدا

مشو ازمرگ خود غافل كه بهر بردنت اى دل           اگر پيدا نـشد امـروز، فـردا میشود پـيـدا

مكن سرپيچى از حظِّ على و آل چون فردا           تو را خطّ امان از حبّ مولا میشود پيدا

گول زرق و برق زر را میخورى اى دل چرا؟           زندگى را میكنى بر خويشتن مشكل چرا

غنچه گل شد، گل خزان گرديد وبلبل شد خموش           مانده اى اى باغبان، حيران و پا در گِل چرا

عمرطى شد،نوجوانى رفت وپيرى سررسيد           حبّ دنيا را نمى سازى برون از دل چرا

چهره پُرچين گشت وقامت دال وموى سرسپيد           از مكافات عـمـل بنشسته اى غـافل چرا

كاخ ها گرديد كوخ و كوخ ها گرديد كاخ           زاد راهى برنمیدارى از اين منزل چرا

نوح رفت و كشتى اش بشكست و طوفان شد تمام           غافلى اى بى خبر زانديشه ساحـل چـرا

كاروان مرگ هر دم میزند كوس رحيل           برنمى خيـزى براى بستن محـمـل چـرا

عمر چون رفت از كفت ديگر نمى آيد به كف           اين سخن حقّ است، حق را میکنى باطل چرا

مزرع كشت است دنيا از بـراى آخـرت           غـافلی و نیستی در فکر این حاصل چرا

مرگ مأمور است و معذور از براى بردنت           راحت و آسوده خوابيدى در اين منزل چرا

از من «ژوليده» بشنو اى به دنيا بسته دل           حب دنيا را نمى سازى برون از دل چرا

پیش صاحب نظران مُلک سلیمان باد است           بلکه آن است سلیمان که زمُلک آزاد است

ایـنـکـه گـویـنـد بر آب است نـهـاد دنـیـا           نیک اگر در نگری خواجه همه بر باد است

دل بر این پیره زن عشوه گر دهـر مبند           این عروسیت که در عقد بسی داماد است

خیـمـۀ انس مزن بر در این کهـنه رباط           که اساسش همه نا موضع و بی بنیاد است

خـاک بـغـداد به مـرگ خلفا گـریـه کـنـد           ورنه این شط روان چیست که در بغداداست

دردا که مثل ميـثـم و سلـمان نمي‌شويم            سلمان شدن که هيچ، مسلمان نمي‌شويم

 وقتی که غرق سستی وجهل و تغافلیم            لبـریـز استـجـابت و ايــمــان نمي‌شويم

هـرسال چند مصحف زرکوب مي‌خريم            اما انـيـس و هـمـدم قــرآن نمي‌شــويـم

 يک عمر بين پيلۀ تن دست و پا زديم            پروانگي ما چه شده؟ جــان نمي‌شويم!

بيمار معصيت شده يک عمر نفـسمـان            همت نمي‌کـنـيـم که درمــان نمي‌شـويم

با اين کوير بخل و حسد خو گرفته ايم            افسوس، رود و چشمه و باران نمي‌شويم

رنج و غــم تـمـامي ما بي ملالي است            از غصه‌ی کسي که پريـشان نمي‌شويم

در اين زمانه آدميت جان سپـرده است            رنجي نبرده ايم، نه! انـسـان نمي‌شويم

باری ز دوش خـلـق خــدا بر نـداشتـیم            بيهـوده نيـست همدم جـانــان نمي‌شويم

این کوره راه خـتــم به جنت نمی شود            اینگونه هـم قـبـیـلـۀ سلـمـان نمی‌شـویم

در محضر امام زمـان، لاف مي زنيم            وقتي که يار رهبـر خـوبــان نمي‌شويم

با این حساب کرب وبلا هم شود به پا            قـربـانـي امــام شـهـيـدان نـمـي‌شــويـم

برای زنـدگـی سـرخ، کـربـلا کـافـی ست          برای لاله شـدن، فـهـم لاله ها کافی ست

نــدای "هـل مـن..." ســالار کـربــلا آمـد          برای گـفـتـن لـبـیـک، این نـدا کافی ست

میـان مـانـدن و رفـتـن، دچـار تــردیــدی          مکن به غفـلت و تردید اقـتـدا، کافی ست

نه بـا حسیـن و نه با لـشـکـر یـزیـدی تو!          زلال و آینه گون شو، دگر ریا کافی ست

قسم مخور که تو بیعت نموده ای با عشق          بیا به کرب وبلا، حرف و ادعا کافی ست

بیا به مسلخ عشق و به خون وضو کن سرخ          همین برای محک خوردن شما، کافی ست

مکن تو چون و چرا در طـریق جانبازی          سر بـریـده بـیـاور، مگو چرا، کافی ست

به قول کرب وبلا :" خون همیشه پیروز است "         به روز واقعه ،شمشیر خون تو را کافی ست

مگو که پای تو لنگ ست و کربلا دور است !         مگـو برای خـدا، این بهانه ها، کافی ست

برای لاله شدن، شـرط عـقـل لازم نیست          برای لاله شدن، عاشقی، تو را کافی ست

شهید راه خدا را چه حاجتی جز دوست؟          خدا برای شهیدان، فـقـط خـدا کـافی ست

حسین و کرب وبلا، زرد و سرخ و دیگرهیچ          حسین و کرب و بلا... شرح ماجرا کافی ست

برای آن که شهیدی شوی تو هم یک روز          بخوان نماز شهادت،بگو "بلی"،کافی ست

شب و روزم گذشت به هـزار آرزو            نه رسیدم به خویش، نه رسیدم به او

نه ســلامــم سـلام، نه قـیـامـم قــیـام            نه نـمـازم نـمـاز، نه وضـویـم وضو

دل اگـر نـشـکـنـد به چه ارزد نـماز            نه بریز اشـک چـشـم، نه ببر آبــرو

نه به جـانـم شـرر، نه به حـالـم نظر            نه یکی حسب حال، نه یکی گـفـتگو

نه به خود آمدم، نه ز خـود می روم            نه شدم سـربـلـنـد، نه شدم سـر فـرو

همه جا زمزمه ست، همه جا همهمه ست            همه جا "لاشریک..."، همه جا " وحدهُ"

نـبـرد غیـر اشـک، دل ما را به راه            نـکــنــد غــیــر آه، دل مــا را رفــو

نـشـوی تا حـزین هـلـه با می نـشین            هله سـر کن غزل، هله تر کن گـلـو

به ســر آمـد اجــل، نـسرودم غــزل            همه اش هوی و های همه اش های و هو

هـلـه امـشب بـبـر به حـبـیـبـم خـبــر            که غـمـش مـال من، و دلــم مـال او

هله از جانِ جان چه نوشتی؟ بخوان!            هله گوش گران! چه شـنـیدی؟ بگو !

ببریدم به دوش، به کویِ می فروش            که شــرابـم شـراب، که سبـویـم سبو

دل مرده ام ز خاک درت زنده می شوم            با مِهر تو چو مهر، فـروزنـده می شوم

چون در حریم خویش مرا راه میـدهی            ازجرم خویش و لطف تو شرمنده می شوم

در موج گریه گر تو به اشکم نگه کنی            سر تا قدم چو باغ گل از خنده می شوم

ازکثرت عطای تو سر میکشم به عرش            وز خـجـلـت گـنــاه سرافکنده می شوم

خاک توأم اگر چه برآرم سر از سپهر            بالله قـســم به پـای تو پـایـنـده می شوم

سـر تـا به پـا گـنـاهـم و بـا دوستـی تو            مرهـون لطف خـالـق بخشنده می شوم

با آن که غرق ظلمتم از کـثـرت گـنـاه            تا بنده می شوم به تو، تـابـنده می شوم

هیچم ولی وصال توأم می دهد وجـود            آن قطره ام که بحر خروشنده می شوم

کام هلاکت است به هر سو که رو کنم            تنهــا به درگـه تو پـنــاهـنــده می شـوم

من میثمم که مرگ و حیاتم بدست توست            در قبر هم به دوستی اَت زنده می شوم

کــاش می شد بــنــدۀ خــوبت شــوم            ذاکــر دلـخــواه و مـحـبــوبـت شـوم

کــاش من هــم فـانـی عـشـقـت شوم            جـذبــه ای بنـمـا که مـجـذوبت شوم

دست خطی سوی این عاشق فرست            ای فــدای خــط مــکــتــوبـت شــوم

هر که بر تو مـنـتـسب شد بُـرد کرد            دِه اجــازه تــا کـه مـنـسـوبـت شــوم

ســالـهـا آوارگـی بـهــرت کــم است            وای اگر یک لحـظه مغضوبت شوم

کی بــدی از جــان من بیرون شود؟            کی غــلام خــوب و مطـلـوبت شوم

کـیـمـیــا کـن ایـن مـس جــان مــرا            تــا که بــا یــاد تو زرکـوبـت شــوم

هر بــلا آید به جــانــم بــاک نیـست            پـیـشـه سـازم صـبـر، ایّــوبـت شوم

نیست خالص تر ز اشکت در جهان            ای فــدای اشـک مـرغــوبـت شــوم

ﻫﺮ  قطـره دریــا می شود وقتی بیایی            صحـرا شـکـوفـا می شود وقتی بیایی

آئـیـنـه در آئـیـنـه در آئـیـنــه لـبــخـنــد            دنـیــا چه زیـبــا می شود وقـتـی بیایی

چـیـزی شـبـیـه آنچه در بــاور نگـنجد            مــانـنـد رؤیــا می شود وقـتـی بـیـایی

رمــز تــمــام قـفــلــهــای بــسـتــۀ مـا            یک لحـظـه پیــدا می شود وقتی بیایی

یوسف که در مصر ملاحت پادشاه است            محــو تـمـاشــا می شـود وقـتـی بیـایی

در بـاور ما ریشه دارد وعــدۀ وحــی            " ﻓـﺘـﺤـﺎً ﻣﺒـﯿـﻨـﺎ " می شود وقتی بیایی

تلخ است صبــر و انتظار اما به کـامم            شهــد گــوارا می شـود وقـتـی بـیــایی

ﺁﻥ ﭘﺮﭼﻤﯽ ﮐﻪ ﻋﺼﺮ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﺯﻣﯿﻦ ﺧﻮﺭﺩ            ﺩﺭ ﮐـﻌـﺒـﻪ ﺑﺮ ﭘــﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﯿﺎﯾﯽ

ﺑﺮ ﻧـﯿــﺰﻩ ﺁﯾــﺎﺗــﯽ ﮐﻪ ﺛﺎﺭﺍﻟﻠﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ            ﺗـﻔـﺴـﯿـﺮ ﻭ ﻣﻌـﻨـﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﯿﺎﯾﯽ

ﯾﺎﺑﻦ ﺍﻟﺤﺴﻦ  ! ﻋﻘﺪﻩ ﺯ ﮐﺎﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﯼ ﻣﺎ            ﺑﺎ ﻟـﻄـﻒ ﺗـﻮ ﻭﺍ ﻣﯽ ﺷــﻮﺩ ﻭﻗﺘﯽ بیایی

 پخش سبک

افـســردگـی و غـصـه و دردم            مـعـلـومـه از این چهرۀ زردم

دیگه دارم دق می کنم کجایی ای پشت و پناهم

ای تکیه گاه بی کسیم بیا ببین بی تکیه گــاهــم

بیا ببین که توی این دیار غربت چش به راهم

جانم رضا؛جانم رضا؛جانم رضا؛جانم رضا جان

******************************

قدم رو چشمام بذاری ای کاش            یک سـالـه که نـدیـدمت داداش

حسرت دیـدن توئه که خـواهرت رو میده آزار

این لحظه های بی کسی خیلی نفس گیره و دشوار

بیاد زینب دوبــاره چشمام شده بــارونی و زار

جانم رضا؛جانم رضا؛جانم رضا؛جانم رضا جان

******************************

ایـنـجـا هـمـه حُـرمتـم و دارن            رو زخم دل زخمی نمی ذارن

غصه نخور اینجا همه به فکر خواهر تو هستن

امـا تـوی کـربـبـلا حـرمـت زینب و شـکـسـتـن

وقتی که تنها دیدنش نـامـحـرما دستـاشـو بستـن

جانم رضا؛جانم رضا؛جانم رضا؛جانم رضا جان

******************************

حـمـلـه به کــاروان و که دیدم            یک ذره از غمش رو فهمیـدم

به غـصه مـبـتـلا شدم ولی سـرِ به نِی نـدیـدم

غارت جسمی بی سر و برای مُلک ری ندیدم

طشت طلا و خیزران، میـان بــزم مِی ندیـدم

جانم حسین؛جانم حسین؛جانم حسین؛جانم حسین؛جان

 پخش سبک

ای فرزند زهرا، ای خـورشیدِ محشر            هستی پــارۀ تن، بر موسی بن جعفر

جانم شود به قـربانِ تو ای نـورِ جـانفزا، عزیزِ امام رضا

سلامِ ما به تو ای گلِ زهرا و مرتضی، عزیزِ امام رضا

بانــوی غــریب و مظلـومه، عـصـمتِ خــدا یا معصومه

ای غمدیده، ای مظلومه؛ یا فاطمه، یا معصومه

******

بعد از داغِ هجران، با یک قلبِ مضطر

گــریــان بـوده ای تو، با یـادِ بــرادر

تمامِ عُمر شدی همچو یکی شمعِ انجُمن، کجایی رضای من

به سوز دل بگویی به نسیمِ سحر سُخن، کجایی رضای من

از فِــراقِ تو پـریـشـانــم، مـهـربـانــم ای رضــا جــانــم

ای غمدیده، ای مظلومه؛ یا فاطمه، یا معصومه

******

گرچه از غمِ عشق محزون شد دلِ تو

گشته لاله بــاران، در قُــم مـحـمـل تو

دلا بسـوز به یاد غــمِ اولادِ مصـطـفی، به آنها شده جـفـا

به زینب و ربـاب و به رقـیـه ز کـربلا، ستمها شده رَوا

غـربتِ کـربـبـلا ای وای، کــوفــه و شــامِ بـلا ای وای

ستمهای بی بهانه، کعب و نی و تازیانه

واغربتا واغربتا

ازدل بی تاب قم بعد از تو غم بیرون نرفت           از تنت تا بعد هفده روز ،سَم بیرون نرفت

خانۀ «موسی»* بدون طور،کوه نور شد           نور در واقع ز بیت النور هم بیرون نرفت

بعد شادی_آن رفیق نیمه راه_از سینه‌ام؛           هرچه گفتم غم برو، غم از دلم بیرون نرفت

ازهمان روزی که با ذکر تو دم درسینه رفت           چونکه یا معصومه گفتم بازدم بیرون نـرفت

چون دلم راهی مشهد گشت بر گرد ضـریح           هم از این مجموعه بیرون رفت هم بیرون نرفت

درحقیقت این خودش اوج کریمه بودن است           مجرم از صحن تو حتی متهم بیــرون نرفت

ای دل اندر صحن هایش از پریشانی منال           مُحْرِم از حد حریمش یک قـدم بیرون نرفت

دست پُر گرچه نیامد هیچ کس اینجا، ولی           دست خالی هم کسی ازاین حرم بیرون نرفت

از حرم که هیچ، حتی شک ندارم زائرت؛           دست خالی از خیابان اِرَم بـیرون نرفت

تا که دل را آه سیـنه راهی قــم می کند            با نگاهی برضریحت دست و پا گم می کند

آه چون از دل برآیـد کـار آتش می کند            بی محابا رخنه ایی در جان هیزم می کند

آن ضریحی که بود گرم طوافش جبرییل            حضرت حق قبلۀ حاجات مردم می کند

هرکه دارد عقده در دل یاد قبری گمشده            هر سه شنبه در حریمت نذر گندم می کند

با سلامی نم نم اشک از دو دیده میچکد            کاسه ی خالی ما لبریز از خـم می کند

نیمه شبها در حرم تا صحن گردی می کنم            ناگهان دل یــاد قبله گـاه هـفـتـم می کند

لفظ خـواهـر گوییا مأنـوس گشته با بلا            خون زینب در رگان تو تلاطم می کند

کس ندیده تا به حالا خواهری گیسو پریش            جستجوی یار زیر نیــزه و سم می کند

با وجودی که حدود مقتلش را دیده بود            بازهم جـسـم عزیز مادرش گم می کند

ما گـدایان قــم و شهر خــراسان هستیم            عاشق و دربه در و بی سر وسامان هستیم

خــاک زیــر قـــدم ذریــۀ زهـــرائــیــم            نسل در نسل همه نایب سلمان هسـتـیم

نــوکــر حـلـقه به گوشیم همه می دانند            خاکبـوسـان دَرِ بیت کــریـمـان هـسـتیم

سائل طایفه ی حضرت کـاظم شده ایم            فاطمه کرده نظر، شیعه ایــران هستیم

عاقبت، عـاقبت ما بشود خـتمِ به خـیـر           حاجیان حــرم خــواهــر سلطان هستیم

کـفـتــر مـشـهـد و قــم شد دل آوارۀ ما

زینب ضــامن آهـوسـت همه کــارۀ ما

ما گـدایــان تو هـسـتـیـم سعـادت داریم            از کرامات تو بانوست که قیمت داریم

کرمت کاسه ی ما را نگــذارد خـالــی            بده در راه خـدا باز، که حـاجت داریم

ما گنه کــار، گـنه کار، گـنـه کار، اما            روز محشر ز تو امّیــد شفـاعت داریم

بین این طایفـۀ آیــنــه ها بعــد حـسـیـن            جور دیگر به رضای تو ارادت داریم

هر که دارد به جهان عادتی و اخلاقی            ما به بوسیـدن درگــاه تو عادت داریم

دلِ وابـسـتـه به تـو خــانـه امّـیــد شود

خــادم خاص تو هم مرجــع تقلید شود

آمدی شد همه قــم یـاور تو، شکر خدا            خاکی و پاره نشد معجر تو، شکر خدا

آمـد اشــک تو ز دوری بـــرادر امـــا            کس نخندید به چـشم تر تو، شکـر خدا

مردم قــم همه خــوبـنـد نـریـزند ز بام            آتش و سنگ به روی سر تو، شکر خدا

به سری نیست درین شهر ولایی؛ فکرِ            غارت زیور و انگـشتـر تو، شکر خدا

آمدی و کسی از مَرد و زن شهر نداشت            قصد توهین به تو و دلبر تو، شکر خدا

غصۀ زینب کبری و چهل روز عذاب            بین این شهـر نیامد سر تو، شکر خدا

زینب و کوفه و اشرار امان از این غم

زینب و تشت و سر یار امان از این غم